برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان کانون فرهنگی وهنری کریم اهل بیت شهر سلامی و آدرس kanoonemamhassan24.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.
خودشناسی یک مسئله روانشناسی است که قدمت بسیار بالایی در جهان دارد. از زمان های قدیم فیلسوفان و اندیشمندان مختلفی به اهمیت شناخت خود اشاره کرده اند و در کتاب های زیادی درباره آن میخوانیم.
در حقیقت خودشناسی به معنی شناخت رفتارها، افکار ، احساسات و ویژگی‌های شخصیتی خودتان است. چند ثانیه زمان بگذارید و جواب این سوال را به خودتان بگویید:
اگر از من بپرسید هدف خودشناسی چیست؛ در یک جمله آن را خلاصه میکنم: هدف از شناخت خود داشتن زندگی بهتر است. همه ما انسانها دلمان میخواهد زندگی بهتر و موفقتری داشته باشیم. برای شروع هر کاری و برای رسیدن به هر هدفی باشد توانایی ها و ضعف های خود در زندگی را بشناسیم.
با شناخت خود است که میتوانیم راه زندگی خودمان را ترسیم کنیم و خوشبخت باشیم. برای همین است که بزرگترین انسان های دنیا در زمینه های مختلف از گذشته تا به امروز، ما را به شناخت خود دعوت کرده اند.
برای دستیابی به شناخت خود نیاز دارید تمرین های مختلفی را انجام دهید و روشهای متفاوتی را تجربه کنید. راه های زیر به شما کمک میکنند خوتان را بهتر از قبل بشناسید.
۱. خودآگاهی و مدیتیشن را تمرین کنید
خودآگاهی یعنی توجه به خود و اتفاقاتی که در زمان حال در درون شما می افتد. با خودآگاهی میتوانید در زمان مناسب توجه خودتان را از بیرون به دنیای درونی خود منتقل کنید. مدیتیشن هم چنین ساختاری دارد. با استفاده از تمرکز روی بدن و ذهن خود میتوانید ذهنتان از عوامل بیرونی پاک کنید و بهتر از قبل افکارتان را بشناسید.
با تمرین مدیتیشن نسبت به حال درونی و عکس العمل های خود آگاهی بیشتری پیدا میکنید. تمرین مداوم مدیتیشن، به افزایش تمرکز شما کمک می کند و باعث میشود هم دنیای درون و هم دنیای بیرونی خود را بهتر بفهمید.
می دانیم که ایمان و اقرار به نبوت پیامبر گرامی اسلام حضرت محمدبن عبدالله (صلّی الله علیه وآله) از اصول و ارکان مهمّ اسلام به شمار می آید؛ به گونه ای که تا این ایمان و اقرار در شخصی محقّق نگردد، آن فرد، مسلمان محسوب نمی شود. البتّه باید توجّه داشت که برای صدق اسلام در مورد یک فرد، اقرار و شهادت قلبی لازم نیست ، بلکه اقرار زبانی برای اثبات مسلمان بودنش کفایت می کند. حتّی در مورد شخص منافق که حقیقتاً و در واقع مسلمان محسوب نمی شود، تا وقتی که نفاق درونی او معلوم نگشته واقرار زبانی و عمل ظاهری داشته باشد، جزو مسلمانان به شمار آمده و احکام فرد مسلمان براو جاری می شود. امام صادق (علیه السّلام) در این باره می فرمایند:
از آن جایی که متکلّمان عدلیّه به جای حسن و قبح شرعی و یا اعتباری، قائل به حسن و قبح عقلی می باشند، معتقدند ارسال رسولان لطفی است که از باب حسن و قبح عقلی بر خداوند متعال واجب می باشد؛ چراکه عدم ارسال رسولان از سوی خدای تعالی، در واقع نقض غرض خداوند از خلقت می باشد، که عقلاً قبیح بوده و با حکمت الهی سازگار نمی باشد. در نتیجه بر خدای تعالی لازم است پیامبرانی را به سوی خلقش بفرستد. آیت الله سبحانی ضمن اشاره به نقش کلیدی مسألۀ حسن و قبح عقلی در بسیاری از مسائل مهمّ کلامی و مباحث فکری و اعتقای(2) ، مسألۀ لزوم لطف بر خدای تعالی و وجوب بعثت پیامبران را مبتنی بر همین اندیشه دانسته است .(3)
وجوب ارسال پیامبران بر خدای تعالی که از آن به وجوب لطف بر خداوند نیز تعبیر می شود - چه از باب ضرورت و لزوم فلسفی و چه از باب حسن و قبح عقلی، دچار اشکالاتی جدّی می باشد که در این جا، به بیان این اشکالات می پردازیم.
نبی در لغت، هم به معنای «صاحب خبر» و هم به معنای « مرتفع» است. اگرچه معنای اوّل نبی، مفهومی عام داشته و شامل هرصاحب خبرویا آورندۀ خبری می شود، لکن در کلام عرب و آیات و روایات، تنها دربارۀ صاحبان خبر خاص از ناحیۀ خدای تعالی به کار رفته است.
رسول در لغت به کسی گفته می شود که از سوی فرد دیگری برای رساندن پیامی فرستاده می شود و بدین ترتیب، نقش واسطه میان فرستنده و اشخاصی که به سوی آنها فرستاده شده را ایفا می نماید. این واژه در کلام عرب و آیات و روایات، اختصاصی به پیامبران الهی که واسطۀ میان خدا و خلق هستند نداشته و در مفهوم عامّ خود به کار رفته و شامل انسان و غیر انسان می شود. به عنوان مثال، در قرآن کریم گاهی واژۀ رسول در مورد فرشتگان الهی به کار رفته است.(1)
تقوای الهی در همه امور زندگی و رفق و مدارا با دشمنان و احسان و بخشندگی و ملاطفت با دوستان از عناصر سازنده و استوار در تحکیم پایه ها و مناسبات فردی و اجتماعی هستند. قرآن کریم در فرازهای بسیاری به تأثیر انفاق مادی و بخشش در زندگی آدمی پرداخته است. حضرت جواد(ع) مصداق عینی آیۀ: ذُرِّيَّةً بَعْضُهٰا مِنْ بَعْضٍ و بر اساس ادلۀ روایی در بین امامان شیعه وجود مقدس و شگفت انگیز حضرتش با یحیی نبی(ع) و عیسی مسیح(ع) بر اساس آیات 13و 30سورۀ مریم تشبیه شده است. سیرۀ فردی و اجتماعی آن جناب مصداقی از تجلی آیات اخلاقی قرآن بر اساس آیۀ 128سورۀ نحل و 134سورۀ آل عمران و 90 سورۀ یوسف است. در این مقاله با رو یکرد تار یخی، تفسیری و توصیفی به بررسی برخی جلوه های آشکار آیات قرآنی در سیرۀ إبن رضا حضرت امام جواد (ع) پرداخته شده است.
حضرت جواد (ع) از امامان أهل بیت (ع) و از مصادیق بارز آیۀ تطهیر (الأحزاب، )33/33 و « فی القُرْبَی»(الشوری، 42/23) ، و« أَهْلَ الّذِکرِ»(النحل، 16/43)و« ذُرّیةً بَعْضُهَا مِنْ بَعض» (آل عمران 3/34) هستند. از آن جایی که حضرت جواد (ع) در بین امامان شیعه اولین امامی است که در کودکی در منصب امامت قرار گرفتند، این امر برای مردمان عصر آن جناب قابل درک نبود. ز یرا فهم عموم انسانها این است که جایگاه جانشینی در مصدر نبوت و امامت و حکومت به افراد بالغ تعلق میگیرد. عموم انسانها در مرتبه عقل سلیم و فهم دین و عصمت از بهره اندکی برخوردارند، اما قرآن کریم در دنبالۀ آیه «إِنَّ اَللّٰهَ اِصْطَفىٰ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْرٰاهِيمَ وَ آلَ عِمْرٰانَ عَلَى اَلْعٰالَمِينَ» میفرماید: « ذُرّیةً بَعْضُهَا مِنْ بَعض» (آل عمران،3/ 33-34)
تقوا از ماده «وقی» به معنای حفظ کردن و نگه داشتن از بدی و گزند است و آن که از گناه بپرهیزد.[24]
راغب در مفردات مینو یسد: الوقایة حفظ الشیء مما یؤذیه و یضره... و التقوی جعل النفس فی وقایة مما یخاف؛ وقایه نگهداری چیزی است از آن چه آن را اذیت بخشیده و به آن ز یان رساند... و تقوی قرار دادن نفس است و نگهداری و حفاظت از آن چه میترسد.[25]
تقوا در هر کاری مناسب با خود آن است، مث لا تقوا در زراعت حفظ آن از آفت زراعتی است، تقوا در دین اجتناب از اموری است که موجب زوال دین و سبب عقوبت دنیا و آخرت و یا محروم شدن از فیوضات و درجات آخرتی میگردد.[26] تقوا درجات و مراتبی دارد که مرتبه عالی آن عبارتست از خو یشتن داری در برابر آنچه قلب آدمی را به خود مشغول میسازد و از حق منصرف میکند این تقوا را خاص الخاص گو یند، أمیرمؤمنان(ع) در این باره می فرماید: «ما عبدتک خوفا من نارک و لا رغبه فی جنتک بل وجدتک أهلا للعبادة فعبدتک؛ و من تو را از ترس آتشت و میل به بهشتت عبادت نمیکنم بلکه چون تو را شایسته عبادت یافتم به پرستشت پرداختم.»[27]
رفق: رفق به معنای نرمی و با مهربانی و لطف با کسی رفتار کردن است.[31] مدارا یعنی: تحمل و بردباری در برابر ضررها و آسیب های مردم و برخورد خوب با آنان در برابر ناملایماتی که انسان از آنان میبیند.[32] گو یی آدمی با تحمل طرف مخالف و برخورد ملایم با او، وی را در کمند محبت خو یش گرفتار می سازد.
در مفهوم این واژه نوعی پرهیز و احتیاط نهفته و کار برد بیشتر آن دربارۀ مخالفان و دشمنان است. بر خلاف رفق که غالبا درباره موافقان و دوستان کار برد دارد.[33]
احسان به معنای نیکی کردن یکی از مصادیق انفاق است. این واژه از ر یشه حسن و اسم فاعل آن محسن است. جود و بخشش مصداق دیگری از انفاق است اما هربخششی احسان نیست. واژه حسن عبارتست از هر چیز شادی آو ری که مورد رغبت و میل همگان قرار گیرد.[42]
حُسن در نزد عرف در مورد ز یبایی هایی که قابل حس و مشاهده باشد به کار میرود. اما این کلمه در قرآن کریم در بیشتر موارد در مورد اندیشه و بصیرت نیکو استعمال شده است.[43] خدای سبحان یکی از مصادیق بارز محسنین را دربارۀ دستهای از بندگان خود اطلاق نموده که در قوس صعودی کمال انسانی مراتب ایمان و تقوی را به تمامی دارا بوده و صاحب دو خصیصۀ عصمت و حکمت نیز بودند، و در مرتبه رسالت قرار داشتند.
نقش امام جواد علیه السلام در آماده سازی جامعه شیعی برای دوران غیبت
یکی از مهم ترین فعالیت های امامان شیعه، به ویژه امامان متاخر، آماده سازی جامعه شیعی برای ورود به دوره غیبت امام مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف بود. شایدچنین به نظر رسد که این فعالیت برای امامانی که با سن کم و دوره کوتاه امامت مواجه بودند، دشوار بوده است. تحقیق پیش رو درصدد پاسخ به این پرسش اصلی است که نقش امام جواد علیه السلام در آماده سازی جامعه شیعی برای عصر غیبت حضرت قائم عجّل الله تعالی فرجه الشریف، به چه میزان و چگونه بوده است نتیجه توصی و تحلیل متون تاریخی و حدینی، در بررسی فعالیت ها و آموزه های امام جواد علیه السّلام، فرضیه نویسنده را تایید می کند که جوادالائمه علیه السلام با وجود به امامت رسیدن در خردسالی و کوتاهی عمر شری شان، نقش مهمی در ترسیم و تبیین درست زوایای مختل غیبت حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف و آماده کردن شیعیان برای آن دوران داشتند.
مقابله با فرقه های انحرافی در راستای تقویت باورهای مهدوی
وجود جریان های انحرافی عقیدتی در زمان همه امامان شیعه وجود داشت. شدت مواجهه آن بزرگواران بر اساس میزان آسیب آن اندیشه ها به اعتقادات مردم تنظیم می شد. از این رو حضرات معصومان در مقابل کوچک ترین انحرافات، سخت ترین مواضع را اتخاذ کرده و به روشنگری شیعیان می پرداختند. آن چه که بررسی مواجهه امام جواد(ع) با این فرقه ها را در این مقاله، ضروری می سازد، آسیبی است که آنان به باورهای مهدوی شیعیان می زدند.
تثبیت امامت امام خردسال، مقدمه پذیرش امامت حضرت قائم (عج)
اهمیت جایگاه امامت برای شیعیان به حدی است که پس از هر امامی برای شناخت امام بعدی تلاش می نمودند. آنان باتوجه به معرفی امام قبل و آزمون امام بعدی در مواقع مورد نیاز به سراغ امام بعدی می رفتند. پس از شهادت امام رضا(ع) باتوجه به سن اندک امام جواد(ع)، شیعیان با مسئله ای مهم و البته جدید و بی سابقه روبرو شدند و آن پذیرش پیشوایی امت پیش از سن بلوغ و عدم سابقه چنین موضوعی در تاریخ تشیع بود که نوعی حیرت و سرگردانی را پدید آورده بود. دامنه این تحیر به بسیاری از شهرها نیز کشیده شد (طبری شیعی، 1413: 388). شدت این تحیر به حدی بود که گروهی از شیعیان در منزل عبدالرحمان بن حجاج گرد آمده، ضجّه و ناله سر دادند (ابن الوهاب، بی تا: 119).
اهمیت مسئله مهدویت و ضرورت تبیین دقیق خط مشی انتظار برای شیعیان، با هدف جلوگیری و مقابله با فعالیت جریانات انحرافاتی همچون واقفه و...، امام جواد(ع) را بر آن داشت تا نسبت به این مسئله اهتمامی ویژه داشته باشد. قسمت بزرگی از این اهتمام، در بخش «آگاهی بخشی عمومی» صرف شد. امام در این آگاهی بخشی به کار تبیین ابعاد گوناگون اطلاعات و معارف مهدوی پرداخت.
1. تبیین مصداق قائم(عج)
مفهوم «قائم » از دوران نبوی، ذهن مسلمانان را به خویش مشغول داشته بود. از این رو، سؤالی که شیعیان، از بسیاری از امامان خود پرسیده بودند این بود که شما امام قائم هستید؟ یا امام قائم چه کسی است؟ امام جواد(ع) در پاسخ بدین سؤال چنین می فرمود:
هنگامی که فرزندم علی وفات یابد چراغ دیگری پس از او نمایان شود سپس [چراغ بعد از او] پنهان می گردد (نعمانی، 1397: 186).
به وبلاگ من خوش آمدیداین وبلاگ در راستای انتشار فعالیتهای فرهنگی ،هنری ،قرآنی ، اعتقادی، دینی ومذهبی ، تربیتی کانون فرهنگی وهنری امام حسن مجتبی شهر سلامی ایجاد وراه اندازی شده است
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
971225.jpg)
